Afscheid ... en toch altijd verbonden.

Op het moment dat ik kinderen kreeg, de eerste in 1978, stopte ik met werken. Zo ging dat nog in die tijd.
Maar toen Roel 3 en Moniek 1,5 jaar waren, kon ik een parttime baan krijgen bij de toenmalige PTT, 2 soms 3 avonden per week enkele uurtjes werken. Hier zijn mooie vriendschappen ontstaan, onbegrijpelijk hoe vreemd dingen kunnen lopen.

In juni 1982 werd het Expeditieknooppunt Sittard geopend, helemaal nieuw met machines die de post automatisch sorteerden, opzetten en stempelden, de zogenaamde SOSMA, ontwikkeld in Japan.
Deze machines moesten bediend worden en de leiding had hiervoor een selectie gemaakt, waar ik ook deel van uitmaakte. Dit groepje dames (later de Sosma-dames) kreeg een opleiding van Japanners, op zich al een heel aparte ervaring. Wat hebben we een plezier gehad in de vele jaren die volgden. Lief en leed werden gedeeld.
Maar door reorganisaties, sluitingen e.d. kregen mensen andere werkplekken, zelfs in andere steden.
In 1995 verhuisde mijn werk zelfs van Sittard naar Den Bosch, hiervoor werd destijds een busje met chauffeur ingezet. Ik ben begin 2004 vrijwillig gestopt met werken.
De vriendinnengroep die in deze 31 jaar is ontstaan, draait nog steeds op volle toeren. Bij iedere verjaardag staan we bij elkaar op de stoep.

Afgelopen dagen heb ik eerst getekend en later geborduurd aan dit hartje. De namen van ons groepje heb ik zo geplaatst, dat ze altijd met elkaar verbonden zullen blijven.

In het vorig logje schreef ik, dat Thecla vorige week, net één maand voordat ze met de VUT zou gaan, verongelukt is tijdens een van haar laatste ritten op de terugweg van Den Bosch naar huis.
Bijna 5 jaar geleden is Jeanny (een naamgenote) ons reeds ontvallen.

Het stofje op de achtergrond heb ik als achterzijde van het hartje gebruikt. De letters zijn een weergave van al onze verhalen die we elkaar hebben verteld en nog hadden willen vertellen......!

Vandaag is het afscheid van Thecla.