Gonny: Ik ben al een paar jaar leerling in een van de borduurklasjes van Jeanny. Geïnspireerd door de pronkrol van Jeanny, een boek dat ik een poos geleden kocht ‘500 handmade books’, waarin ook veel borduurtechnieken te bewonderen zijn én omdat ik een kleine-lapjes-project wilde, kwam ik op het idee een pronkboekje te maken. Een pronkboek is natuurlijk ……. een pronkrol in boekvorm: een Proekje, zolang het nog een boek in wording is.
Jeanny heeft me gevraagd de ontstaangeschiedenis van het boekje in korte verhalen uit de doeken te doen. Dat kan natuurlijk het beste gedaan worden terwijl ik het nog aan het maken ben. Ik werk namelijk niet met een vooropgezet plan. Ik zie van alles, heb nog een restje van dit of dat liggen, heb in feite al een pagina geborduurd zonder dat ik het wist en bedenk dan: dit wordt een boekje.
Dat werken zonder vooropgezet plan heeft voor- en nadelen.
Het voordeel is dat het boekje spontaan groeit en dus de sporen van zijn ontstaansgeschiedenis draagt: het leeft. In ieder geval lopen in mijn hoofd de verhalen mee als ik mijn werkjes uitvoer en bekijk.
Nadelen, oftewel problemen, zijn er ook genoeg. Ik bedoel natuurlijk: foutjes die verdoezeld moeten worden, kleuren die niet helemaal bij elkaar passen, garen dat net te dik of te dun is voor die bepaalde stof, stofjes waarvan ik te laat ontdek dat ik er niet genoeg van heb, rare kale stukjes waarvan ik niet kan verzinnen hoe ik het nog mooi krijg. Eigen schuld dikke bult, had ik maar beter moeten plannen.
Gelukkig zijn daar dan Jeanny en de medecursisten die goede adviezen geven en oplossingen aandragen.
Begonnen is het project, toen ik dus nog niet wist dat ik met een proekje bezig was, met pagina 1 en 2. Op een stukje lichtrose linnen dat ik nog van mijn moeder had borduurde ik twee merklapjes van The Drawn Thread ‘Too Tiny Samplers’. Het stof was precies groot genoeg om er ook nog een kruissteekrandje omheen te borduren. Oorspronkelijk bedoeld om er een wat groot uitgevallen naaldenboekje van te maken. Daarvoor moest ik wel het merklapje op pagina 2 met één draadje splijtgaren over één draadje stof borduren. Anders paste het niet op het lapje. Aan weerszijden van het patroon heb ik twee bloemen over twee draadjes stof geborduurd, omdat de verhouding op het lapje naar mijn gevoel niet klopte: Teveel lege ruimte.
Iedere keer als ik het zie moet ik denken aan Gullivers reizen: de miniwereld van het merklapje lijkt verdwaald in een bos van reuzenbloemen. Stel dat de bewoners van het huisje naar buiten komen en een blik voorbij hun minibomen werpen: hartaanvallen, paniek en chaos zullen hun wereld treffen.
Ik had de lapjes al tegen elkaar genaaid met een vulling van dunne fyberfill. En toen wist ik niet goed hoe nu verder met m’n naaldenboekje (gebrek aan planning hè): het geheel leek wel een dekbedje voor een poppenhuisbed.
Een paar dagen later vond ik in mijn kast het gestreepte bandlinnen weer. Ooit gekocht, gewoon omdat ik de ecru en rode strepen zo mooi vond. De kleuren van het bandlinnen pastten mooi bij de kleuren van het borduurwerk én het was net iets breder dan het dekbedje. Het pronkboekje was, althans in mijn hoofd, geboren. Dat bandlinnen moest de voor- en achterkaft van het boek worden. Het dekbedje heb ik weer uit elkaar gehaald, het fyberfill verwijderd, de achterkant van de lapjes verstevigd met strijkkatoen en alles weer met een overhandse steek aan elkaar genaaid. Ja, ja een heel gedoe.
Die drie rare boogjes aan de rand heb ik er nadien nog aan geborduurd. Daarmee moet de bladzijde in het boekje bevestigd worden. Hoe? Ik weet het echt nog niet.
